“Herkesin bir dostu olmalıdır en azından. Aldanmak, aldatılmak, yalan söylenmek, kınanmak için.” (Özdemir Asaf) İnsanı her zaman bir başkası aldatmaz, bazen de insan birine aldanmak, ona kanmak ister.
Yaptığımız bazı fedakârlıkların, gereğinden fazla sevmelerin, göz göre göre gidilen hataların çoğu zaman tek sorumlusu bizzat insanın kendisidir. Karşımda binlerce çift göz kimisi gözlerimin içinde baka kalmışken kimisi de birçok aralığı kollamaya devam ediyor gibi.
Güven, sadakat, inanç ve yorgunluk şu sıra herkesten duyar oldum herkes bir çift göze bakıyor kimi zaman aldanmak bazense aldatmak için bakıyor bir birine... Sonuçta kırılan yine o iki çift göze oluyor ne oluyorsa, yaşlı, ıslak ve kan dolmuş ak çeperi ‘ne.
Koca bir bedende bıraktığı tahribata bir bak sadece iki çift göz dağ gibi yürekleri yıkıp un ufak eden o iki çift göz neden sarmaz neden zincirlerle ilmek ilmek öremez yüreği... Neden? Tüm mesele ve bedenler açken sevgiye, güvene, sadakat denen duygu ve kelimelere ihtiyacı varken bulamaz hayat neden yoruyor bu iki çift göz koca bir bedeni sorup duruyoruz hatta ve hatta yoruluyoruz, kaçıyoruz kendimizden birbirimizden sıçanlar gibi... delik arıyor ve o deliğe siniyoruz...
Kendi deliğine çekilen ve orda ölmeyi bekleyen sıçanlarız ve aslında yaşamak için nefes almaya ihtiyacımız var maddesel yaşamdan manevi dokunuşa geçmeye ihtiyacımız var o iki çift gözün iyleştirici bakışına ihtiyacımız var...
Mesele o iki çift gözün gördüğü boşlukta ki yarayı eşelemeye değil sarıp sarmalayıp kapatmaya ihtiyacı var... Kimden ne gelir sağlanacağı ve kimden ne gider gideceğini eşelemeyi bırakıp sevgi ile bakmalı... Sevgisiz ne saygı doğar ne de barış...
Ne de güven...
Şimdi al karşına o yüreğini koy karşına ve o al al olmuş o iki çift gözle bak...
Şayet kıyamıyacaksın kendine biliyorum o yüzden şimdi sana diyorum ki kurtul şu pas tutmuş geçmişinin seni sürüklediği bencil egomonya'dan... İyileştirmeye, Güven inşaa etmeye başla.
