Nasılım biliyor musunuz … Biraz yorgun, fazlasıyla durgun hatta çokça dargın. Mesele kendimi anlatamamak mı? Kesinlikle değil. Mesele karşıdakinin seni anlamak istememesi. Böylede olunca boşveriyorsun her şeyi. Kısacası ne yaptığın işin anlamı kalıyor ne de senin ne düşündüğünün önemi. Yani her şey anlamını yitiriyor. Geriye dönüp bakıyorum da ne kadar yormuşum kendimi. Nasılda tırmanmışım hayat denen o zorlu merdivenleri tek tek… Pes etmeden , isyan etmeden ,mücadelemden asla vazgeçmeden. Dimdik ayakta kaldım her zaman dizlerimde derman kalmasa da. Haksızlıkların karşısında durdum taştan bir duvar gibi. Ama yenilmedim. Yenilgi nedir bilmedim. Başım dik durdum hayata karşı.
Sırası geldi kimilerine ben merdiven oldum. Yüzüme gülüp çıkarları için eze eze geçtiler yüreğimin üzerinden. Hiç acımadan hıçkırıklarıma aldırmadan. İçimdeki çığlığı duysalar dahi umursayan olmadı ki. Canım çok yandı diyemedim kimselere. Meğerse benim ağlamaya dahi hakkım yokmuş ki. Ben herkese herşeye yettimde “yanındayım” diyen olmadı .Ve dedim ki yorgun yüreğime:
Sakın sendeleme. Şayet ayağın takılır düşersen bir daha asla ayağa kalkamazsın.
Yapamazsın dediklerinde her işin üstesinden geldim tek başıma ama bilen olmadı. Hep dahası beklendi. Dahası en iyisi. Çok yordum gayretimi gereksiz yere gereksiz kişilere. Çok darbe aldım sağımdan solumdan en yakınımdan. Yanındayım deyip dost görünen yola beraber çıktığım dostlarım değil miydi sırtımdan vuran. Bilmedim bilemedim. Duydum inanmadım. Gördüm yapmaz dedim. İhtimal dahi vermedim. Yine de uslanmadım.
Bu zorlu hayat kulvarını da geçecektim kırgın kalbimle. Sürüne sürüne olsa da başaracaktım güçlü kadın olmayı. Kimseye muhtaç olmadan. Kişiliğimden taviz vermeden. Yaşadığım zorluklara rağmen her şeyin üstesinden gelmekti mücadelem. Çok şey istemedim ki bu hayattan. Bir parça sevgi, bir parça huzur bir tutamda SAYGI.
Hepsi bu...
Buralara sırtımdaki yükümle geldim. Belim sırtımdaki ağır yük yüzünden bükülerek geldim. Kimseyi satmadım. “Yolu doğru olanın yükü ağır olurmuş”diyenlerin haklılığıyla yolumdan dönmedim hiçbir zaman. Vaz geçmedim doğru bildiğim yolumdan.
Sırtıma dünyanın kederini derdini bağladılar. Yükledikçe yüklediler. Onlar yükledikçe “ALLAH VAR GAM YOK” dedim.Taşır mısın, taşıyabilir misin diye soran dahi olmadı ki. Yine de kalktım dizlerim kanayarak ayağa. Sadece yaradanıma sığındım. Kimsenin omzuna başımı koyup ağlamadım ,dert yanmadım.
Zaman her şeyi öğretti bana . En çok da neyi öğretti biliyormusunuz? Canım acısada yaramı kimseye göstermemeyi öğretti. Kırılan yüreğimi onarmak yerine tekrar tekrar kırarlar diye kanayan kalbimi kendim sağaltmayı öğretti.
Ben Geldim.
Ellerim nasır tutarak, yitirdiğim gençliğimle, ödediğim bedellerle geldim. Yaşadığım olumsuzluklara rağmen daha da güçlenerek geldim. Elbet bir gün hesabı sorulacak diyerek geldim. Fazlasıyla harcadığım zahmetimin ,kırılan umudumun hesabını ödemeye geldim. Sırtımdaki fazlalıkları birer birer indirmeye geldim.
Yaşadıklarım beni daha da güçlendirdi. Daha da hırslandım. Soğuk taştan duvarlara yazılan yazı gibi
Güçlü Bir Kadın Olmayı Ben İstemedim Ki Buna Mecbur Bırakıldım…