Eskiden küçücük evlerde hiçbir şeyimiz yoktu ama yaşamız da daha mutlu ,huzurlu idik .Oysa şimdi apartmanların , gökdelenlerin yükselmesi ile komşuluk, samimiyet, dostluk ve muhabbet yok...Ailemizin kanatları altında güvencede olduğumuzu hissederdik eskiden .
Ne çok zengin , ne çok fakirdik ama mutluyduk.Kimsenin kimseden üstünlüğü yoktu.Herkes eşitti.Komşuluk ilişkileri çok güçlüydü, birbirlerine yardımcı olur ,paylaşım içindeydi.
Binalar yükselmeye başlayınca zaman içinde insanlarda değişmeye başladı.Yeni komşular, yeni çevre, yeni eşyalar ve her geçen gün insanlar daha fazlasını istemeye başladı.İstekler artınca sürekli değişime bağımlı oldular.
Etrafımızda yükseler binalar yüzünden zorda kalan komşumuz var mı , yok mu bilemez olduk.Kimsenin kimseden haberi olmayan devire girdik.Herkeste egolarının tavan yapması, bencillikleri yüzünden insani ilişkilerde gözle görülen azalma var.
Herkes daha ne yapabilirim, nasıl zengin olabilirim ve daha nasıl kazancımı yükseltebilirim derdine düşmüşler.Nesnelere tapınarak mutlu olmaya çalışıyorlar.Fakat kalpleri ne hissediyor bunun farkındalar mı?
Aileler , herkes birbirine yabancılaştı.Büyük evim olsun ,odaların çokluğuna, eşyaların cazibesine kapılmaktan aile ilişkileri unutuldu. Ve hatta neşe içinde yenen yemek saatleri şimdilerde sessizliği bozan samimiyet zaman içinde kaybolmaya yüz tuttu.
Aile , komşu buluşmalarına ne oldu ? Her şey nasıl, ne zaman kaybolmaya yüz tuttu ? Bizler ne ara bu duruma geldik ki? Her akşam dört gözle yolunu beklediğimiz misafirler ne oldu ? Artık kapı zili bile çalmaz oldu. Demek ki insanların birbirine tahammülü kalmamış, sevgi saygı tükenme noktasına gelmiş.
Eskiden küçücük evlerimizde ne misafirler ağırlardık.Şu an evler büyümesiyle herkes kabuğuna çekildi, görüşmeler azaldı. Çocuklarımız komşusunu tanımıyor, sokakta oyun oynamasını bilmiyor ve hatta ailelerin evini bile bilmiyor.Komşular arasında sohbet yok, fikir alışverişi yok, dertleşme yok sadece sessizlik almış başını gidiyor. Kimsenin kimseyi görme imkanı da sıfır olmuş, teknolojinin güzelliğine kapılmış hayal aleminde sörf yapıyor.Günümüz insanı robot olmuş. Sanki kurgulanmış gibi hareket ediyor. Çözüm üretmek yerine günü kurtarma derdinde olmuşlar.Çocuklarımız bile küçücük yaşta aman ağlamasın sussun onlarda şimdiden metal parçasına bağlanıp mutluluğu onda bulmaya alıştırılıyorlar.
Gelinen nokta evler büyüdü, aile küçüldü .İletişim çoğaldı herkes muhabbeti bıraktı teknolojinin esiri oldu.Bilgi çoğaldı güven azaldı ve en önemlisi de ‘’Biz’’cilik azaldı ,’’Ben’’cilik çoğaldı.